Witam na stronie poświęconej przyrodzie Borów Dolnośląskich. Liczące 170 tys. ha powierzchni Bory Dolnośląskie należą do największych w Europie Środkowej zwartych kompleksów leśnych. Lasy te znajdują się w granicach dwóch województw (dolnośląskiego i lubuskiego) oraz siedmiu powiatów (bolesławieckiego, legnickiego, lubińskiego, polkowickiego, zgorzeleckiego, żagańskiego i żarskiego). Ten olbrzymi obszar leśny jest częścią makroregionu Niziny Śląsko-Łużyckiej, położoną między pasmami moren czołowych Wzniesień Żarskich i Wzgórz Dalkowickich od północy a Pogórzem Izerskim i Pogórzem Kaczawskim od południa. Zachodnią granicę Borów wyznacza Nysa Łużycka, za którą rozciągają się położone w Niemczech Bory Mużakowskie. Na wschodzie Bory Dolnośląskie sąsiadują z Wysoczyzną Lubińską, Równiną Legnicką i Równiną Chojnowską. Budowa geologiczna oraz rzeźba terenu Borów Dolnośląskich są w głównej mierze dziełem zlodowacenia środkowopolskiego, które pozostawiło tu olbrzymie masy piasków.
Charakterystyczną cechą miejscowego krajobrazu jest znaczna liczba stawów rybnych, rozsianych wśród lasów, oraz występowanie torfowisk i wydm śródlądowych. Przez Bory Dolnośląskie z południa na północ płyną rzeki biorące swój początek w Sudetach Zachodnich, a są to: Nysa Łużycka, Kwisa i Bóbr. Klimat Borów Dolnośląskich charakteryzuje się przewagą wpływów oceanicznych. Okres wegetacji ze średnią dobową temperaturą powyżej 5°C trwa 220 dni, średnia roczna temperatura powietrza wynosi 8,3°C. Liczba dni z pokrywą śnieżną nie przekracza 40. Przeciętna roczna suma opadów wynosi 680 mm.
Początki osadnictwa w Borach Dolnośląskich sięgają mezolitu (8000-4200 lat p.n.e.), kiedy to dotarła na ten teren ludność prowadząca koczowniczo-myśliwski tryb życia. W okresie średniowiecza Bory Dolnośląskie, ze względu na mało urodzajne gleby, nie podzieliły losu innych puszcz i nie zostały zamienione w pola uprawne. Kolonizacja nie przybrała tu zbyt wielkich rozmiarów i początkowo ograniczała się głównie do dolin rzecznych. W czasach średniowiecza, a i długo jeszcze później, miejscowa ludność trudniła się bartnictwem, łowiectwem, rybołówstwem, węglarstwem i smolarstwem. Od XIV i XV w. pomyślnie rozwijało się hutnictwo żelaza. Wiele miejscowości leżących w Borach Dolnośląskich zawdzięcza swój początek dawnym kuźnicom żelaza (hamerniom), które pracowały w oparciu o niskoprocentowe rudy darniowe.
W początkach państwowości polskiej Bory Dolnośląskie miały duże znaczenie obronne. Jeszcze teraz w tutejszych lasach możemy napotkać szczątki tajemniczych urządzeń obronnych, zwanych Wałami Śląskimi lub Wałami Chrobrego. Ciągną się one od Wilczego Lasu i Osły do Szprotawy i dalej na północ w kierunku Krosna Odrzańskiego. Ich budowę przypisuje się m.in. państwu wielkomorawskiemu, plemionom śląskim i państwu polskiemu. Wały powstały przypuszczalnie na przełomie VIII i IX w. System Wałów Śląskich ubezpieczały grody, w tym najsławniejszy chyba gród w Iławie (obecnie dzielnica Szprotawy), w którym w 1000 r. władca Polski Bolesław Chrobry witał cesarza Ottona III. W oparciu o Wały Śląskie i przesieki Bolesław potrafił skutecznie obronić się przed najazdami niemieckimi w latach 1003-1018. Wyprawa cesarza Henryka II w 1015 r. zakończyła się klęską w kraju Dziadoszan, którzy zamieszkiwali północną część Borów. Jedni historycy uważają, że zwycięska dla Polaków bitwa rozegrała się na Bagnach Przemkowskich, drudzy, że na północ od Gromadki, w pobliżu nieistniejącej wsi Studzianka. W późniejszym okresie Wały Śląskie utraciły swe znaczenie militarne.
W końcu XIII w. z inicjatywy księcia Bolka I Surowego wybudowano lub umocniono szereg zamków na terenie Borów Dolnośląskich, m.in. w Chocianowie i Kliczkowie. Prace fortyfikacyjne kontynuował jeszcze ostatni niezawisły Piast śląski, Bolko II Mały, który w latach 60. XIV w. wzniósł nad Czerną Wielką zamek w Nowinach (Nowoszów).
Przepływająca przez Bory Dolnośląskie Kwisa od co najmniej XIII w. pełniła rolę rzeki granicznej, oddzielającej Śląsk i Łużyce. W 1815 r. nastąpiło rozszerzenie państwa pruskiego w kierunku zachodnim (kosztem Saksonii) i cały obszar Borów Dolnośląskich znalazł się w prowincji śląskiej, będącej we władaniu Prus od 1742 r.
Po II wojnie światowej zwycięskie mocarstwa na konferencji poczdamskiej w 1945 r. przyznały tereny do Nysy Łużyckiej Polsce. W miejsce ludności niemieckiej osiedlili się tu ekspatrianci z Kresów Wschodnich, osadnicy wojskowi, reemigranci polscy z Bośni-Hercegowiny, Francji i Belgii, Łemkowie, Bojkowie i Ukraińcy, wysiedleni z Polski południowo-wschodniej, a nawet uchodźcy greccy i macedońscy. Tworzyli oni zlepek ludności o różnej tradycji rodzinnej i kulturowej. W odbudowanych po 1945 r. miastach zaczął się rozwijać przemysł. Niewątpliwie duży wpływ na życie mieszkańców tego regionu wywarło górnictwo i hutnictwo miedzi w okolicy Legnicy i Lubina, rozwój przemysłu górniczoenergetycznego w rejonie Zgorzelca oraz bliskość granicy z Niemcami. Pomimo opuszczenia w latach 90. ubiegłego stulecia miejscowych baz wojskowych przez wojska radzieckie, znaczne połacie Borów Dolnośląskich nadal nie są udostępnione okolicznym mieszkańcom, turystom i zbieraczom grzybów oraz jagód. Na terenie nadleśnictw Świętoszów i Żagań funkcjonuje jeden z największych w Polsce poligonów wojskowych. (ok. 34 tys. ha powierzchni).